Kleinzoon Jan Boskamp: 'Als ik dat doe, mag ik niet meer binnen bij opa'

Milan, de kleinzoon van Jan Boskamp, heeft in HUMO een mooi interview gegeven over zijn grootvader. De 18-jarige speler van FCV Dender is zelf net zo gek van voetbal als Jan en vertelt in het Belgische weekblad over de bijzondere band die hij heeft met zijn opa.

‘Het is enorm leuk om in zijn buurt te zijn,’ vertelt Milan over Jan. ‘Ik kijk naar hem op. Ook als analist. Misschien is het omdat hij mijn opa is, maar ik vind hem in alles wat hij zegt veel juister dan de rest: ik ben het altijd met hem eens. Hij heeft alles zó snel in de gaten... Hij weet al wie er gaat scoren nog voor die speler op het veld staat. En hij heeft op alles een antwoord.’

De Veronica Inside-analist beweert dat al het geld van zijn tv-optredens naar zijn kleinkinderen gaat: ‘Hij geeft meer uit aan ons dan aan zichzelf, dat klopt,’ geeft Milan toe. ‘Vooral aan de grote reizen die hij met ons maakt. We beleven telkens de tijd van ons leven. Drie jaar geleden zijn we naar Florida gegaan: Disney World, de Everglades, Miami Beach... We logeerden in een hotel, maar niet zomaar een hotel. Op een bepaald moment ging ik naar de fitness en wie zaten daar ook? Marcus Rashford en Jesse Lingard, sterren van Manchester United! Typisch voor opa om er zo’n stek uit te pikken. Wij proberen hem dat wel terug te betalen: als hij aan het zwembad ligt te genieten van de zon, is het aan ons om hem op zijn wenken te bedienen.’

Als trainer stond Jan bekend als een man die spelers soms angst inboezemde, maar dat is bij zijn kleinzoon helemaal niet het geval: ‘Maar nee, hij is gewoon mijn opa. Hij zal me altijd steunen en liefde geven. Voor buitenstaanders ligt dat natuurlijk anders. Ik speel nu bij Dender, onder een trainer die nog voor hem gespeeld heeft. Ik vóél dat die man op dezelfde manier training geeft: hij heeft het vak geleerd van opa. Dan weet je hoe groot zijn impact is. Ik kan het weten, want ik ga zelf ook vaak trainen met opa, vooral op techniek en doorzetting. Waanzinnig vermoeiend: achteraf lig ik altijd steendood in het gras. Hij kan me tot het uiterste drijven en er toch voor zorgen dat ik me amuseer.’

Een belangrijke overeenkomst tussen Jan en zijn kleinzoon die wordt aangestipt in HUMO is dat ze beide geen alcohol drinken. Milan vertelt: ‘Ik drink ook niet. Mijn vader ook niet. Níémand in de familie! Dat is een gouden regel bij ons. Als ik één druppel aanraak, mag ik hier niet meer binnen. En dan wil opa wil me niet meer zien. Ik heb gelukkig geen alcohol nodig om plezier te maken.’

Het belangrijkste advies dat Milan ooit heeft gekregen van zijn opa, buiten het niet drinken van alcohol? ‘Op je voorvoeten blijven als je in beweging bent. Onze gesprekken gaan altijd en overal over voetbal, dus het is daarover dat hij me de beste raad geeft. Als ik doodmoe ben, hoor ik zijn stem in mijn hoofd: ‘Hou die bal gecontroleerd!’ Telkens als ik erdoor zit, denk ik aan hem – en dan concentreer ik me opeens beter. De vader van een vriend nam me altijd mee naar het voetbal en zei: ‘Jouw grootvader was echt een goeie.’ Dan ben ik trots. Ik geloof het graag, want hij hééft wat bewezen: hij was de eerste Nederlander die de Gouden Schoen won.’

Milan nam Jan als kind ook echter vaak genoeg in de maling, zo vertelt hij: ‘Bij de eerste reis die we samen met opa maakten, toen we piepjong waren, lag hij te slapen toen we een chipszak vol water over zijn buik uitgoten. Hij sprong bulderend wakker en smeet ons één voor één in het water. Op een andere vakantie had mijn neef het water zó warm gezet dat we de kraan niet meer konden toedraaien, waarop heel onze hotelkamer overstroomde. En we hadden ook eens een opblaasbare boot die we gebruikten om zand naar strandgangers te gooien. Al die mensen waren pisnijdig op opa. Hij was kwáád. We haalden veel streken uit, maar alles maar één keer: zijn reactie volstond telkens om het daarbij te laten.’

Hoewel Jan en zijn kleinzoon bijna over niets anders dan voetbal praten, komt ook zijn andere passie, de Tweede Wereldoorlog, weleens indirect ter sprake: ‘In onze kwajongensdagen hebben we zijn spaghetti ooit vol – maar echt vól – tabasco gekieperd. Na twee happen werd hij zo rood als een tomaat, hij begon te roepen en te briesen... Maar hij heeft dat bord wél leeggegeten. Want, zei hij, hij wist wat zijn ouders in de oorlog hadden meegemaakt, en hoeveel mensen vandaag nog eten tekortkomen. Zat hij daar koppig alles binnen te duwen. Ik denk dat hij ons toen allemaal een pak slaag heeft gegeven,’ vertelt Milan lachend.

In interviews heeft Jan aangegeven dat hij graag nog één keer met zijn kleinkinderen op vakantie wil en dat hij nog twee wedstrijden gezien moet hebben, voordat hij ‘naar de andere kant gaat.’ Of hij bezig is met de dood? ‘Zo is hij gewoon. Tegen mijn neven zegt hij vaak: ‘Ik weet dat jullie te oud zijn om met opa op vakantie te gaan, maar wat denk je: nog een laatste keer?’ Het is intussen al zo vaak de laatste keer geweest. En het lijstje met dingen die hij wil doen, blijft ook maar groeien. Elk jaar maakt hij een ‘laatste comeback’ – en elke keer komt hij nóg eens terug,' concludeert Milan.

Lees het hele interview hier!