Jan Boskamp: 'De mooiste periode uit mijn leven komt nooit meer terug'

Jan Boskamp heeft in een zeer openhartig en indrukwekkend interview in het Vlaamse weekblad Dag Allemaal teruggeblikt op zijn huwelijk met Jenny, die in 2001 overleed. De normaal zo goedlachse analist vertelt onder andere dat het hem teveel pijn doet om met zijn kinderen en kleinkinderen over Jenny te praten. Inmiddels is Jan alweer vele jaren samen met Lydia, maar, zo beseft hij: 'De mooiste periode uit mijn leven komt nooit meer terug.'

Die mooiste periode beleefde Jan toen hij nog voetbalde, en vooral: toen zijn vrouw Jenny nog leefde, vertelt hij. 'We hebben het toch zo goed gehad samen. We waren 14 toen we mekaar leerden kennen, ik was direct verkocht. Zij speelde handbal en was eerlijk en heel direct, daar hou ik van.'

In 1974 verhuisden ze naar België: 'Ik paste me snel aan, maar voor Jenny was het moeilijker. We woonden in een prachtig huis in Woluwe, waar we ondergedompeld werden in ’n internationale gemeenschap. Maar in de winkels waar mijn vrouw boodschappen deed, spraken ze enkel Frans. Niet normaal, we voelden ons daar niet op onze plaats. ‘Ik ga terug naar Nederland’, zei Jenny.'

Toch vonden Jan en Jenny uiteindelijk hun plek in België: 'Mijnheer L’Ecluse, de eigenaar van mijn toenmalige ploeg RWDM, had een bouwfirma. Hij vond een huurhuis in Wemmel waar we ons wél konden settelen. Later bouwde hij dit huis, waar ik nu nog woon en me thuis voel.' Het hart van de oer-Feyenoorder ligt echter nog altijd in Rotterdam: 'Dat kan ik niet ontkennen. Toen er nog publiek in het stadion mocht, volgde ik elke wedstrijd van Feyenoord. Toch ben ik nooit terug naar Nederland verhuisd, omdat mijn kinderen en kleinkinderen in België wonen.'

Dan vertelt Jan het verdrietige verhaal over de dood van Jenny: 'Ze was nog geen 40 jaar toen ze borstkanker kreeg. Ze heeft lang gevochten, maar de kanker zaaide uit naar het bot en de lever en was niet meer te genezen. We hebben dat vijftien jaar kunnen stilhouden, ook voor onze drie zonen, die we geen verdriet wilden doen. Maar op de duur ging het niet meer en tijdens een wedstrijd bij Racing Genk ben ik halsoverkop vertrokken omdat Jenny naar het ziekenhuis moest. Ze was amper 53 jaar en kon niet meer.'

'Jenny koos voor euthanasie. Ze praatte daar met de jongens over want ik vluchtte weg, ik kon daar niet tegen. Uiteindelijk heb ik toch mijn toestemming moeten geven, het heeft drie jaar geduurd voor ik daar overheen was. Ik weet het wel, het was haar wens, maar ik wil nooit meer zoiets onmenselijks meemaken.' Met zijn kinderen en kleinkinderen praat Jan nog altijd niet over Jenny: 'Het doet te veel pijn. Ik heb dat allemaal diep weggestopt, de enige manier voor mij om verder te kunnen.'

Jan was een jaar of zeven alleen, tot Lydia in zijn leven kwam: 'Ze woonde aan de overkant en haar zoon schopte geregeld z’n voetbal tot in mijn tuin. Ik loop thuis graag in mijn onderbroek rond en als de deurbel gaat, moet ik me telkens halsoverkop aankleden. Dus zei ik: 'Ga die bal in het vervolg zo maar halen. Je moet niet meer bellen.' Lydia en ik hebben er toen samen ’n koffietje op gedronken, zo is het allemaal begonnen. Een topwijffie is ze. Je ziet, voetbal is toch voor iets goed.'